Wie ben ik

Ik geloof niet dat je uitgeleerd kunt zijn als kunstenaar, en ben dan zelf ook altijd op zoek naar nieuwe perspectieven en technieken in het maken van kunst. Maar ik merk dat vooral stilte helpt met het ontdekken van jezelf en je eigen stijl. Als je stilstaat en kijkt naar waar je nu bent (in het leven, maar ook in het fysieke wat we om ons heen zien), kun je oneindig veel inspiratie vinden. Het hoofd zoekt vaak afleiding van de stilte (en dus de confrontatie) en hierdoor lijk je veel inspiratie en dus creativiteit mis te lopen. Juist de rauwe emoties en de ervaringen die in het moment verscholen zitten in de hoekjes willen de meest interessante dingen vertellen. Meditatie is iets wat mij veel helpt om ruimte te geven aan wat er nu gevoeld en ervaren wil worden. Het werk wat ik maak komt in de basis altijd voort uit die rust, en tegelijk brengt het beeldend werken mij ook juist die rust. Intuïtief werken is wat ik bijna altijd doe en eigenlijk zijn de leukste opdrachten voor mij degenen waarbij iemand vraagt of ik gewoon maar iets op gevoel kan maken. Op mijn website zie je naast intuïtieve schilderijen, en de symbolen die ik maak gebaseerd op intenties ook het boek wat ik met mijn zus gemaakt heb: Rocky Roads. Dit boek vertelt het verhaal van weer in contact komen met jezelf door de ervaring van ziekte. Deze website geeft een beeld van wat ik doe en wie ik ben door het werk wat ik maak. Op deze pagina vertel ik nog wat meer over mijn achtergrond en waar mijn motivatie om te schilderen vandaan is gekomen.

Sinds ik jong ben, schilder en teken ik het liefst de hele tijd. Op de basisschool begon ik schilderlessen van mijn opa te krijgen, waarna ik ook op school graag langer bleef om extra les te volgen. Achterin de klas zat ik ook vaak te tekenen en ik droomde veel weg tijdens lessen waar ik op dat moment eigenlijk liever niet bij wilde zijn. Met moeite (voornamelijk door gebrek aan motivatie) heb ik uiteindelijk mijn middelbare school afgerond, waarna ik meteen al door ging naar een opleiding; kunstzinnige therapie. Maar na drie maanden op de opleiding was de motivatie weer ver te zoeken en werd het idee van stoppen steeds aantrekkelijker. Ik zat ook niet erg lekker in mijn vel en vond het moeilijk om het nut te zien van de lessen volgen. Uiteindelijk kwam dan toch het besluit om te stoppen, en terwijl ik aan het oriënteren was wat ik wél zou willen, merkte ik dat ik fysiek ook niet helemaal goed ging. Na voor de tweede keer langs de huisarts te zijn gegaan, werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis en ontving ik de diagnose van lymfeklierkanker.

Door deze diagnose werden alle andere dingen die ik nog moest uitzoeken in mijn leven op pauze gezet, en verlegde ik mijn focus op niet alleen fysiek genezen, maar ook om mijn mentale gesteldheid serieuzer te nemen. Ik begon met meditatie en stopte met ongezond eten. Deze periode gaf heel veel zelfreflectie en inzichten over hoe ik naar het leven keek. Het holistische mensbeeld van leek me steeds logischer en spirituele oefeningen werden een steeds groter deel van mijn dagelijks leven. Ook het schilderen begon steeds belangrijker te worden: in het ziekenhuis was ik mondkapjes aan het schilderen voor de dokters en verplegers, en intussen begon ik steeds meer opdrachten te krijgen voor schilderijen. Doordat ik fysiek zoveel voor mijn kiezen kreeg, moest ik rust nemen en mentale uitdagingen doorleven. Hierdoor begon de inspiratie steeds meer te stromen en begon mijn stijl meer en meer naar de oppervlakte te komen.

Door deze diagnose werden alle andere dingen die ik nog moest uitzoeken in mijn leven op pauze gezet, en verlegde ik mijn focus op niet alleen fysiek genezen, maar ook om mijn mentale gesteldheid serieuzer te nemen. Ik begon met meditatie en stopte met ongezond eten. Deze periode gaf heel veel zelfreflectie en inzichten over hoe ik naar het leven keek. Het holistische mensbeeld van leek me steeds logischer en spirituele oefeningen werden een steeds groter deel van mijn dagelijks leven. Ook het schilderen begon steeds belangrijker te worden: in het ziekenhuis was ik mondkapjes aan het schilderen voor de dokters en verplegers, en intussen begon ik steeds meer opdrachten te krijgen voor schilderijen. Doordat ik fysiek zoveel voor mijn kiezen kreeg, moest ik rust nemen en mentale uitdagingen doorleven. Hierdoor begon de inspiratie steeds meer te stromen en begon mijn stijl meer en meer naar de oppervlakte te komen.

Anderhalf jaar na de diagnose werd ik genezen verklaard en herkende ik mezelf van voor het ziek zijn eigenlijk niet meer terug. Ik besefte dat ik echt een ander pad in geslagen was en dat ik aan het eind van mijn ziekteproces eigenlijk niet eens meer zo veel bezig was met dat ik zou moeten genezen: mijn focus was verlegd van het fysieke genezen naar écht leven vanuit enthousiasme en mezelf ontwikkelen als kunstenaar. Het schilderen was een dagelijkse bezigheid geworden en nu nog brengen de lessen vanuit deze periode me inspiratie en helpen de meditatie oefeningen me om dicht bij mezelf te blijven.

Op de dag dat ik hoorde dat ik genezen was, hoorde mijn zus Juliët dat zij Lyme had. Ook Juliët ging door een soortgelijk proces van zelfontwikkeling en via een fysieke uitdaging dichter bij zichzelf komen. Tijdens deze periode was ze veel aan het schrijven en maakte ze kwetsbare gedichten over de ups en downs van zo’n intensief proces. In haar gedichten herkende ik mezelf en mijn eigen proces, en als vanzelf ontstond het idee om samen een boek te maken; Juliët zou de gedichten schrijven en ik zou daarbij illustraties maken. Anderhalf jaar zijn we bezig geweest met creatieve sessies, nieuwe werken maken voor het boek, om vervolgens een groot deel ook weer niet in het boek terug te laten komen. We hebben het boek op eigen beheer uitgegeven en is te vinden op de website: www.rockyroadsthebook.com. Op de website vind je nog veel meer informatie over ons en het boek zelf en kun je het ook bestellen.

Terwijl Juliët en ik nog aan het werk waren aan het boek, ontmoette ik een vrouw die vertelde over hoe haar zoons hun weg niet kunnen vinden in het huidige schoolsysteem. Beide zoons zaten bij een initiatief dat jongeren opvangt die uitvallen op school door burnouts en angsten. Ik hing meteen aan haar lip en wilde meer weten over dit initiatief en erg graag langskomen. Begin 2021 ging ik mee naar Eindhoven om een kijkje te nemen en raakte meteen al aan de praat met allemaal interessante mensen die daar werkten en begeleid werden. Na anderhalf jaar hoorde ik dat ze op zoek waren naar beeldend begeleiders en ik besloot nog eens langs te komen om de opties te bekijken. Meteen was er een klik en besloot ik aan te sluiten bij het team van begeleiders. Mijn rol is om de jongeren die zich op beeldend vlak willen ontwikkelen, te begeleiden en ze meer vertrouwen te krijgen in wat ze doen en leuk vinden. Via www.conneqt.us kun je meer info vinden over dit mooie initiatief en kun je contact opnemen mocht je dat leuk vinden.

Mocht je nog wat willen weten, of gewoon eens een een praatje aan willen gaan, kun je me altijd even mailen of via social media een berichtje sturen. Kijk op de pagina contact voor de info!